Kształcenie ustawiczne – Lifelong learning

Koncepcja uczenia się przez całe życie (OECD – Paryż 1996) obejmuje rozwój indywidualny i rozwój cech społecznych we wszystkich formach i wszystkich kontekstach:

• w systemie formalnym tj. w szkołach i placówkach kształcenia zawodowego, uczelniach i placówkach kształcenia dorosłych
• i nieformalnym, czyli w ramach kształcenia incydentalnego, a więc w domu, w pracy i w społeczności.

Podkreśla się w niej potrzebę przygotowywania i zachęcania wszystkich dzieci do nauki przez całe życie, już od wczesnego wieku. Koncepcja ta ukierunkowuje działania w taki sposób, by zapewnić odpowiednie możliwości wszystkim – osobom dorosłym, pracującym i bezrobotnym – które muszą przekwalifikować się lub podnieść swoje kwalifikacje.

Model uczenia się przez całe życie docenia wszelkie formy uczenia się:

• formalną,
• nieformalną
• pozaformalną.

Uznawanie i potwierdzanie uczenia się nieformalnego i pozaformalnego stanowią podstawę strategii uczenia się przez całe życie.

Wyniki uczenia się powinny być uznawane i doceniane niezależnie od tego, gdzie i w jaki sposób zostały zdobyte. Uznawanie uczenia się nieformalnego i pozaformalnego umożliwia uczniom określenie ich poziomu wykształcenia, uzyskanie dostępu do programu nauczania na określonym poziomie, zaliczenie posiadanych umiejętności na poczet zdobycia pewnych kwalifikacji i/lub osiągnięcie pełnych kwalifikacji w oparciu o kompetencje.

Służy ono jako bodziec dla mniej aktywnych uczestników, nadaje wartość wcześniejszej nauce, a także zaoszczędza czas i pieniądze poprzez zmniejszenie lub wyeliminowanie potrzeby ponownego uczenia się tego, co już się umie. W podobny sposób umożliwia ono społeczeństwu korzystanie z nabytych umiejętności bez ponoszenia kosztów społecznych.